Thili-esti

Γράφει: Μάρω Παρασκευούδη Αυτή η ημέρα με βρίσκει χωρίς τον σκύλο μου, Lucky, ο οποίος υπήρξε στην οικογένειά μου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια – κάτι παραπάνω δηλαδή από τη μισή μου ζωή. Φωτoγραφία από:  www.freedigitalphotos.net Διαβάστε το άρθρο στο  :  http://www.tsemperlidou.gr/maro-paraskevoudi

Μια γριά κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακράς διαδρομής έφθανε στο σπίτι μισοάδειο. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε το μισό απ' αυτό που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλειά του. Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια αυτή την κατάσταση και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά. -Ντρέπομαι για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη! -Μα γιατί; ρώτησε η γριά. -Ε, να! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου κι εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ! Η γριά χαμογέλασε και είπε: Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη