Thili-esti

Οι Αξιωματικοί Τάξεως 1942 είναι οι εισελθόντες στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων ως πρωτοετείς Ευέλπιδες το έτος 1939 τότε τριακόσιοι είκοσι έφηβοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα και από όλα τα διαμερίσματα της χώρας. Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου την 28 η Οκτωβρίου 1940, διακόπτεται η φοίτηση των ως Ευέλπιδων 2 ης Τάξης η οποία μόλις είχε αρχίσει και τοποθετούνται οι περισσότεροι εις τα έμπεδα της εκγυμνάσεως των εφέδρων, άλλοι δε ως εκπαιδευτές των πρωτοετών Εύελπιδων και άλλοι ως συνοδοί των αποστολών προς Αλβανία ή Μακεδονία. Τον Μάρτιο του 1941 οι Εύελπιδες της 2 ης Τάξεως κατατάσσονται στο στράτευμα προσωρινά με το βαθμό Ανθυπασπιστού Πεζικού. Οι ανώριμοι τότε αυτοί νέοι με την ελλιπή στρατιωτική τους εκπαίδευση, ανδρώθηκαν μέσα από τις οδυνηρές και εφιαλτικές ημέρες του πολέμου της δεκαετίας 1940-1949. Η ακλόνητη πίστη τους στα υψηλά ιδανικά της πατρίδος σφυρηλατήθηκε από την σκληρή εμπειρία του μακροχρόνιου πολέμου τους έδωσε την δύναμη και την ικανότητα

Από το άρθρο 60 + 1 Κατερίνα Τσεμπερλίδου Αναδημοσίευση από το www . tsemperlidou . gr Πριν από εκατομμύρια χρόνια, οι προ-παππούδες μας γλίτωναν τη ζωή τους, ακούγοντας το ένστικτο αυτοσυντήρησης που φώναζε στο μυαλό τους «κίνδυνος». Όπου φύγει – φύγει για να σωθούν από λιοντάρια, τίγρεις, αγριογούρουνα ή λύκους. Αυτή η φωνή μέσα μας που μας προειδοποιεί, μας συμβουλεύει, μας βοηθάει να πάρουμε γρήγορα αποφάσεις, από πού προέρχεται; Είναι μέρος της χημείας τους σώματός μας; Πιστεύω ότι το ένστικτο είναι ο συνδυασμός της προηγούμενης εμπειρίας μας με την προσωπική μας κρίση. Αυτά τα δύο μαζί είναι η μαγική συνταγή που μας προσφέρει ο εγκέφαλος και η χημεία του σώματός μας προκειμένου να αποφασίσουμε σωστά. Να τρέξω ή να κοκκαλώσω; Να δεχτώ ή να αρνηθώ; Να ανοιχτώ ή να επιφυλαχτώ; Γι’ αυτό και άλλος νιώθει το ένστικτο στο «στομάχι» του. Άλλος σαν μια φωνή στο μυαλό του. Άλλος σαν προέκταση ενός βραδινού ονείρου. Αν ένστικτο είναι ο συνδυασμός της εμπειρί

Γράφει:  Κατερίνα Tσεμπερλίδου  - 26/06/2013 Αναδημοσίευση από το  www . tsemperlidou . gr Από το άρθρο 60 + 1 Να περιμένεις ότι θα σου συμβούν καλά γεγονότα και δούλεψε για να τα βοηθήσεις να πραγματοποιηθούν. Δεν αρκεί μόνο να πιστεύουμε, αισιόδοξα, ότι θα μας έρθουν καλά γεγονότα. Δεν φτάνει η πίστη μας. Χρειάζεται να βάλουμε σε πράξη αυτά που ονειρευόμαστε. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έτσι δεν παπαγαλίζαμε μικρά; Η εφαρμογή των σχεδίων μας χρειάζεται εξίσου βοήθεια από όσα επιθυμούμε βαθιά να μας συμβούν και από τις δικές μας ενέργειες. Αν περιμένεις την καταστροφή γιατί να κολυμπήσεις; Αντίθετα, αν ελπίζεις για το καλύτερο, καλά κάνεις. Η θετική προσμονή βοηθάει στην πραγματοποίηση των σχεδίων μας. Όμως, μην περιμένεις με σταυρωμένα χέρια να «βρέξει» επιτυχίες πάνω στο κεφάλι σου. Όταν δίνεις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, θέλεις να πετύχεις, πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις. Όμως δεν αρκεί αυτό. Χρειάζονται ώρες διαβάσματος, φροντιστηρίου και θυσιών για να φτάσεις σ

Γράφει:  Κατερίνα Tσεμπερλίδου   - 19/06/2013 Αναδημοσίευση από το  www . tsemperlidou . gr Από το άρθρο 60 + 1 Να είσαι ευγνώμων κάθε μέρα για όσα μικρά ή μεγάλα σου συμβαίνουν. Δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι η ευγνωμοσύνη είναι μια μεγάλη πηγή ευτυχίας. Η ευγνωμοσύνη είναι στάση ζωής. Λανθασμένα πιστεύουμε ότι είναι μόνο η έκφραση συναισθημάτων προς άλλα πρόσωπα που μας έχουν ευεργετήσει. Το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης αναπτύσσεται μέσα μας καθημερινά με κάθε αναγνώριση ή εκτίμηση προς το δώρο της ζωής και ό,τι αυτό εμπεριέχει. Αυτός ο θαυμασμός και η προσοχή σε κάθε τι ωραίο και καλό που συμβαίνει είναι μια μορφή αγάπης ή η ουσία της προσευχής. Συνήθως η φωνή μέσα μας, μας θυμίζει μόνο τι μας λείπει, πώς λοιπόν να προσέξουμε όσα ήδη έχουμε ή είμαστε; Η στροφή της προσοχής μας στην αναγνώριση κάθε θετικού γεγονότος αυξάνει τα ωραία συναισθήματα που νιώθουμε και ενδυναμώνει την ενέργειά μας. Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να καταγράφεις τα «καλά» που

Γράφει:  Κατερίνα Tσεμπερλίδου  - 15/05/2013 Αναδημοσίευση από το  www . tsemperlidou . gr Πέρασα μια πρόσφατη πίκρα, ίσως για να έχω «ζεστή» την έμπνευση να γράψω πώς να ξεπερνάμε τα δυσάρεστα. Απογοήτευση; Προδοσία; Θυμός; Αδικία; Ποια είναι η συνταγή που φυτεύει μέσα μας τις πίκρες με ρίζες βαθιές, που δύσκολα ξεκολλάνε; «Γιατί σε μένα;» «Γιατί αυτός;» «Δεν το περίμενα από τον Γιώργο», «Σε τι έφταιξα;», «Μα, τι του έκανα εγώ;» Οι πίκρες ριζώνουν μέσα από τα ερωτήματα που βασανίζουν το μυαλό μας . Πέφτεις για ύπνο και δεν μπορείς να κοιμηθείς, εκεί που κάθεσαι και είσαι απασχολημένος με μια δραστηριότητα, πουφ! Ξεπετάγεται η ανάμνηση της πίκρας σου σαν ποπ – κορν που σκάει και τα διαλύει όλα. Ούτε κέφια έχεις μετά, ούτε γαλήνη. Μόνο θυμό και την πικρή δυσάρεστη γεύση των γεγονότων που πέρασαν και σου προκάλεσαν στενοχώρια, πληγές, απογοήτευση, θυμό. Όσο περισσότερο «σκαλίζεις» τις πίκρες σου, τόσο μεγαλώνουν τα κλαριά τους . Φουντώνουν και ζουν μέσα σου ρουφώντας την

Γράφει:  Κατερίνα Tσεμπερλίδου  - 05/06/2013 Αναδημοσίευση από το  www . tsemperlidou . gr Από το άρθρο 60 + 1 Υπάρχει κάποιο θετικό μήνυμα κρυμμένο στην απώλεια, στην απογοήτευση, στην προδοσία, στην αποτυχία; Μόνο εκ των υστέρων θα το ανακαλύψεις. Το αν μέσα σε μια δυστυχία κρύβεται μια ευκολία καμουφλαρισμένη, ίσως δεν το καταλάβεις αμέσως αλλά μετά από ψύχραιμη παρατήρηση ή όταν ο χρόνος πια στο φανερώσει. Την στιγμή του σοκ, είναι αδύνατο να σκεφτείς νηφάλια. Ίσως, όμως, είναι μεγάλη εξάσκηση και παρηγοριά να ψάξεις να βρεις αν υπάρχει κάτι καλό μέσα στα χειρότερα. Μπορεί να μην υπάρχει, μπορεί όμως και να διαπιστώσεις με έκπληξη σου ότι κάτι καλό βγήκε από ορισμένα αρνητικά. Έχω καταγράψει αρκετά παραδείγματα στο μυαλό μου. Παιδιά που δεν πέρασαν στο Πανεπιστήμιο γιατί είχαν την αλαζονεία του «αριστούχου». Αν δεν είσαι ταπεινός και επιμελής ως το τέλος, οι προσδοκίες σου μπορεί να διαψευστούν. Το θετικό είναι ότι μαθαίνεις να θεωρείς τελειωμένο ένα στόχο σου

Γράφει:  Κατερίνα Tσεμπερλίδου  - 24/04/2013 Αναδημοσίευση από το  www . tsemperlidou . gr Μην παίρνεις τίποτα προσωπικά.  Γιατί καθένας έχει τις πληγές του και τις σκοπιμότητές του. Μερικές φορές, νομίζουμε ότι είμαστε το επίκεντρο στον κόσμο των άλλων. «Το έκανε για να μου μπει στο μάτι». «Τώρα, με προκαλεί!», «Το είπε για να με πληγώσει», «Εμένα εννοούσε όταν έλεγε για τα χάλια μας». Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από μας,  παίρνουμε προσωπικά τα λόγια και τις πράξεις των άλλων . Ακόμα και αυτοί που δηλώνουν «αλώβητοι» και «χοντρόπετσοι». Οι άλλοι έχουν τη δύναμη να μας πληγώσουν μόνο όταν εμείς τους τη δίνουμε. Το αν οι άλλοι είναι πληγωμένοι, φοβισμένοι ή επιθετικοί ή έχουν κάποια σκοπιμότητα όταν επικοινωνούν με τους άλλους, δεν το ξέρουμε. Ας κάνουμε μια ανατροπή στον τρόπο που σκεφτόμαστε! Γιατί να αφορά τον δέκτη το σχόλιο και όχι τον ίδιο τον πομπό; Μήπως τα λόγια και οι πράξεις των άλλων λένε κάτι για τους άλλους, τελικά, και όχι για μας; ακόμα κι όταν απευθ

Γράφει:  Κατερίνα Tσεμπερλίδου  - 17/04/2013 Αναδημοσίευση από το  www . tsemperlidou . gr «Χαθήκαμε τόσα χρόνια! Τι κρίμα!» Όταν ξαναβρίσκεσαι με αγαπημένους φίλους μετά από φάσεις απομάκρυνσης ή αλλαγής στον κύκλο ζωής σου, δίνεις μια  δεύτερη ευκαιρία στη σχέση σας . «Μα, εσύ, δεν του μιλούσες πέρυσι. Τι άλλαξε και φέτος κάνετε παρέα;» Όταν ξεκινάει μια φιλία ή μια κοινωνική γνωριμία πιστεύεις ότι  θα είναι για πάντα ζεστή  και ενδιαφέρουσα (δεν συζητώ για ερωτική σχέση, εκεί ακόμα περισσότερο). Τουλάχιστον έτσι πίστευα εγώ στα 14. Όμως διαπίστωσα σιγά – σιγά ότι μερικές φιλίες δημιουργούνται κάτω από ορισμένες συνθήκες ή ανάγκες, μας φέρνουν κοντά και μετά χάνονται . Άλλες γνωριμίες πάλι εξελίσσονται σύμφωνα με το συναισθηματικό μας θερμόμετρο. Μια ζέστη μια κρύο. Άλλοτε πιο κοντά και άλλοτε πιο μακριά. Κι άλλες, πάλι, σταθερές και αναλλοίωτες αξίες. Αν ισχύει ότι κάθε άνθρωπος εμφανίζεται στο δρόμο μας για να μας δώσει ένα μάθημα, τότε τα μαθήματα που παίρνουμ

Ένας στους 10 ανθρώπους είναι αριστερόχειρας, ενώ οι άνδρες έχουν μιάμιση φορά περισσότερες πιθανότητες να είναι αριστερόχειρες από ότι οι γυναίκες. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τα αίτια της αριστεροχειρίας. Αυτή που μάλλον επικρατεί είναι εκείνη που λέει πως είναι θέμα γονιδίων. Ο λόγος δηλαδή που κάποιοι από εμάς είναι αριστερόχειρες ενώ κάποιοι άλλοι δεξιόχειρες είναι ο ίδιος για τον οποίο κάποιοι από εμάς έχουν πράσινα μάτια ενώ κάποιοι άλλοι καστανά.  Το να είναι κανείς αριστερόχειρας σημαίνει πως ο δεξιός λοβός του εγκεφάλου του "υπερισχύει" έναντι του αριστερού. Και αυτό γιατί το σώμα μας δέχεται εντολές από τον εγκέφαλο "χιαστί", δηλαδή η δεξιά πλευρά του σώματος από το αριστερό ημισφαίριο ενώ η αριστερή πλευρά του σώματος από το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Μελέτες έχουν δείξει ότι η προτίμηση προς το αριστερό χέρι έχει έμμεσες επιπτώσεις στη ζωή ενός ατόμου. Οι αριστερόχειρες συχνά υπερ-αντιπροσωπεύονται σε περιοχές δραστηριοτήτων που εξα

Γράφει: Κατερίνα Τσεμπερλίδου Αναδημοσίευση από το  www . tsemperlidou . gr Γιατί τις φορτωμένες τις μηλιές πετροβολούν. Στην ιστορία μένουν αυτοί που δημιουργούν, όχι αυτοί που κριτικάρουν αυτούς που δημιουργούν. Όταν πιστεύεις ότι εσύ δεν έχεις τις ικανότητες να γίνεις Βαρδιγιάννης, Λάτσης, Ντόναλτ Τραμπ ή Σάκης Ρουβάς, Μενεγάκη, Δούκισσα Νομικού, μπορεί να ξεκινήσεις να τους φθονείς αντί να κοιτάξεις πώς να τους αντιγράψεις. Αλλά μην πάμε στους τόσο πετυχημένους, ας προσγειωθούμε στα καθημερινά επίπεδα, στους κοντινούς μας ανθρώπους. Σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλες τις γειτονιές, σε όλες τις κοινωνικές παρέες υπάρχουν οι «φορτωμένες μηλιές». Οι ευκατάστατοι. Οι ευτυχισμένοι. Οι επιτυχημένοι. Αυτοί που βρήκαν μια καλή δουλειά, έναν καλό σύντροφο, πήραν μια καλή προαγωγή. Αυτοί που έχουν τον τρόπο τους, οι νοικοκυραίοι. Έχουν καλά παιδιά. Ζουν σε ένα όμορφο σπίτι. Για ορισμένους, η επιτυχία των άλλων είναι η προσωπική τους δυστυχία. Ο λαός μας το εκφράζει μ