Thili-esti

Η κατάρα του πεύκου του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940) «Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;  Γιατί; Γιατί;»  Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης  και περπατεί. Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι βγάνει φωτιά.  Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,  μια ρεματιά! Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο να ένα δεντρί...  Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου,  δροσιά να βρει. Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του  και περπατεί!  Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης,  γιατί, γιατί; «Γιάννη, πού κίνησες να φτάσεις;»  «Στα δυο χωριά.»  «Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;  Πολύ μακριά!» «Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.  Τι έφταιξα εγώ;  Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει,  γι' αυτό είμαι δω. Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες... για δυο, για τρεις...  Ο νους μου σήμερα δε ξέρω,  τ' είναι βαρύς». «Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι να δροσιστείς».  Σκύβει να πιει νερό στη βρύση,  στερεύει ευθύς. Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες,  φεύγ

DISNEYLAND PARIS

Ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό, σὲ μάχεται ἡ θάλασσα, δὲν τὴ φοβᾶσαι; Ἀνέμοι σφυρίζουν καὶ πέφτει νερό, ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό; Γιὰ χώρα πηγαίνω πολὺ μακρινή, θὰ φέξουνε φάροι πολλοὶ νὰ περάσω, βοριάδες, νοτιάδες θὰ βρῶ, μὰ θὰ φτάσω μὲ πρίμο ἀγεράκι, μ᾿ ἀκέριο πανί. Κι οἱ κάβοι ἂν σοῦ στήσουν τὴ νύχτα καρτέρι, ἐπάνω σου ἂν σπάσει τὸ κῦμα, θεριό, καὶ πάρει τοὺς ναῦτες καὶ τὸν τιμονιέρη; Ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό;  Ψηλὰ στὸ ἐκκλησάκι τοῦ βράχου, ποὺ ἀσπρίζει, γιὰ μένα ἔχουν κάμει κρυφὴ λειτουργία ὀρθὸς ὁ Χριστὸς τὸ τιμόνι μου ἀγγίζει, στὴν πλώρη μου στέκει ἡ Παρθένα Μαρία. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου ήταν Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης καί ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας το Φεβρουάριο του 1877 και πέθανε στην Αθήνα το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 από συγκοπή καρδιάς μέσα σε τραμ, πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών. Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας τον Φεβρουάριο του